روزی روزگاری در سرزمین پارس پادشاهی فرمانروایی می‌کرد که بهرام نام داشت. بهرام پادشاهی بود عادل و دادگر، با زیردستان به مهربانی و بخشش رفتار می‌کرد و خراج کمی از آنها می‌ستاند. روزگار بر وفق مراد بود و زمین سبز و انبار غله سرشار از برکت. پادشاه قصه‌ی ما اما بسیار غمگین و تنها بود. روزها پس از رسیدگی به امور مملکت، به کنار چشمه‌ای که در مجاورت کاخ پادشاهیش بود میرفت و در افکار خود غرق می‌شد و با خود فکر می‌کرد با وجود این همه نعمت که خدایش ارزانی داشته، چرا اینقدر غمگین است.

یک شب که به عادت هرشب به کنار چشمه می‌رفت متوجه شد اسب زیبا و باوقاری در کنار چشمه مشغول به آب خوردن است. اسب با دیدن بهرام به سرعت دور شد و پشت بوته‌ها ناپدید شد. بهرام با تعجب فکر میکرد که این اسب از کجا آمده است که ناگهان از پشت همان بوته‌ها دختری زیبارو و سیه‌مو به سوی او آمد. بهرام، با یک نگاه یک دل نه صد دل عاشق او شد. دختر زیبا گفت، پادشاها نام من پری است.

بهرام که شیفته‌ی پری شده بود بدون نگرانی در کنار او نشست و آن دو تا سحرگاه با یکدیگر سخن گفتند، وقتی که نزدیک سحر شد، پری گفت من باید بروم. بهرام گفت چطور دوباره ببینمت؟ کجا زندگی میکنی؟

پری گفت با من بیا با هم به کنار چشمه رفتند و به آب مواج چشمه که در زیر نور ماه تکان … می‌خورد چشم دوختند. پری گفت: خوب به تصویر من در آب نگاه کن، هرجا مرا در شکل و قالب دیگری دیدی به انعکاس تصویر من در آب که بنگری مرا به همین شکل خواهی دید

بهرام که کمی از سخنان پری متعجب شده بود خواست از او بپرسد که معنی این کلمات چیست که ناگهان پری به شکل یک ماهی طلایی درآمد و به داخل آب چشمه پرید و شناکنان دور شد.

بهرام نمی‌توانست چیزی را که با چشمانش دیده بود باور کند. ولی تنها دلیل خوشحالی او ماهی شده بود و در چشمه فرو رفته بود.

از فردا گماشتگان را فراخواند و از آنها خواست که ماهی طلایی داخل چشمه را پیدا کنند.

آنها هرچه بیشتر گشتند، کمتر یافتند و بهرام غمگین‌تر از همیشه دوباره تنها شد .یک روز که در ایوان کاخ تنها نشسته بود و به دوردست‌ها خیره شده بود، کبوتری زیبا آمد و بدون ترس روی شانه‌ی او نشست. بهرام کبوتر را گرفت و نوازش کرد، پرهای کبوتر نرم و لطیف بودند. فکر کرد برای او کمی آب بیاورد، کاسه‌ای آب برای کبوتر آورد و ناگهان تصویر کبوتر در آب را دید که تصویر پری بود. بهرام نمی‌توانست باور کند و کبوتر ناگهان شروع به حرف زدن کرد: پادشاها، من هر روز به شکل متفاوتی درمی‌آیم. در این‌باره اختیاری ندارم و این شیوه‌ی زندگی من است.

اگر دوست داشته باشید باز هم به دیدارتان خواهم آمد ولی هربار شکلی متفاوت خواهم داشت.

شما نمی توانید مرا اینجا نگه دارید ولی من با شکلی متفاوت دوباره به شما بازخواهم گشت. بهرام که از پیدا شدن پری سر از پا نمی شناخت، شرط پری را قبول کرد و دوباره تا صبح مشغول گفت و گو و راز و نیاز با پری شد تا این که سحرگاه فرارسید و کبوتر پر زد و رفت.

بهرام که دیگر دوری از پری را تاب نمی‌آورد، در هر گوشه به دنبال او می‌گشت، در کاخ زمزمه افتاده بود که پادشاه مجنون شده، گرچه که بهرام اهمیتی به این زمزمه‌ها نمی‌داد. روزی برای این که فکرش را مشغول کند تصمیم گرفت به شکار برود. همینطور که به دنبال شکار می‌گشت آهو بچه‌ی زیبا را در مقابل خود و در کنار چشمه دید که به او چشم دوخته بود، بهرام تیر و کمان را به سوی آهو بچه نشانه گرفته بود که ناگهان تصویر او را در چشمه دید و البته که تصویر پری بود. با شادی به سوی آهو رفت و او را در آغوش کشید.

آهو چنان بوی خوشی می‌داد که بهرام از این بوی خوش، انگار که مست شده باشد. در کنار آهو نشست و دوباره تا سحرگاه به صحبت و ملازمت مشغول شد.

قبل از طلوع آفتاب یک بار دیگر آهو با سرعت از بهرام دور شد و او را در دنیای جادویی و جدیدش تنها گذاشت.

بهرام که دیگر بدون پری قادر به ادامه‌ی زندگی روزمره‌ی قبلی نبود، بیمار شد. از دورترین شهرهای پارس برای او هدیه‌ها و داروها می‌فرستادند ولی تاثیری نداشت و بهرام روز به روز نحیف‌تر و بیمارتر می‌شد.

تا اینکه یک روز وزیر با یک طاووس بسیار زیبا نزد او آمد و گفت این تحفه را پیرمردی برای او آورده و ادعا کرده که اگر این طاووس را به پادشاه بدهید او شفا خواهد یافت.

بهرام با بی‌توجهی از وزیر خواست که طاووس را در اطاق او رها کند و او را تنها بگذارد. پس از رفتن وزیر، بهرام نگاهی به طاووس که با وقار و زیبایی در اتاق او حرکت می‌کرد انداخت و ناگهان تصویر طاووس را در آینه دید و بله این طاووس همان پری بود.

بهرام به او گفت که دیگر طاقت دوری او را ندارد. پری گفت تنها یک راه وجود دارد و یکی از پرهای زیبایش را کند و به بهرام داد. گفت اگر این پر را همین امشب در چشمه بیاندازد، پری یک شب دیگر در قامت انسانیش در کنار او خواهد بود ولی این آخرین شب زندگی پری خواهد بود چرا که او نمی‌تواند و نباید دو بار به یک شکل درآید. درعین حال این آخرین دیدار آن دو خواهد بود و اگر بهرام پر طاووس را به آب نیاندازد دیگر هرگز پری را در هیچ قالبی نخواهد دید. پری به او گفت که تصمیم با اوست و ناگهان به شکل یک شانه‌به‌سر درآمد و از پنجره قصر به بیرون پرواز کرد.

بهرام دوباره تنها ماند و این‌بار با تصمیمی غیرممکن. از سویی طاقت دوری از پری را نداشت و از سویی چنان او را دوست می‌داشت که قادر به صدمه زدن به او نبود.

آن شب بهرام، پر طاووس را با خود برداشت و به کنار چشمه رفت، آنجا آتشی برای خود روشن کرد و در نور لرزان آتش به پر زیبای طاووس چشم دوخت. با خود فکر کرد شاید پر را به آب بیاندازد و یک شب درکنار پری باشد و سپس خود را نیز به همراه پری به آب بیاندازد و این زندگی تنها و غمگین را وداع بگوید.

از سویی هرگز کوچک‌ترین صدمه و ملالی را برای پری نمی‌خواست.

با خود فکر کرد، پر طاووس را آتش خواهم زد که هرگز کسی توان صدمه زدن به پری را نداشته باشد و سپس خود را در چشمه غرق خواهم کرد. با این افکار قصد کرد تا پر طاووس را به آتش بیاندازد که ناگهان پرنده‌ی عظیمی از داخل آتش برخاست.

این پرنده، سیمرغ بود و به بهرام گفت دست نگه‌دار، از آنجا که تو زندگی پری را به زندگی خودت ترجیح داده‌ای و حقیقتا و با تمام وجود او را دوست داشته‌ای، من تصمیم گرفته‌ام به تو کمک کنم. پر طاووس را با یک پر خودم معاوضه می‌کنم، اگر به جای پر طاووس پر مرا به آتش بیاندازی هر آرزویی که داشته باشی برآورده می‌کنم.

بهرام، پر سیمرغ را به آتش انداخت و آرزو کرد که پری برای همیشه در قالب انسانی به کنار او بازگردد و چنین شد و پریدخت ملکه‌ی سرزمین پارس تا روزی که بهرام زنده بود در کنار او با شادی زندگی کرد.